چالش های موجود در بهبود بافت استخوان

بر اساس توضیحات این پژوهشگر، بافت استخوان یکی از پیچیده ترین ساختارهای بدن است که در فرآیندهای ترمیمی ممکن است با اختلال مواجه شود. تاکنون برای درمان نقیصه های استخوانی از مواد مختلفی مانند بلوک های متراکم، گرانول ها و خمیر های تزریق پذیر استفاده شده است. اما هر یک از این روش ها با چالش هایی مانند مهاجرت مواد به بافت مجاور یا مشکلات ماشین کاری همراه بوده اند.

نقش خمیر های تزریق پذیر در بهبود بافت استخوان

سهرابی در این باره می گوید: خمیر های تزریق پذیر می توانند این مشکلات را برطرف کرده و به عنوان عاملی مؤثر در کنترل رهایش دارو و انتقال آن به بافت موردنظر عمل کنند. به دلیل خواص تزریق پذیری بالا، این مواد در جراحی های غیر باز و مواردی که نقیصه استخوانی پیچیده است، کاربرد ویژه ای دارند.

مواد زیست فعال در بازسازی بافت استخوان

مواد زیست فعال مانند هیدروکسی آپاتیت و شیشه های زیست فعال از دیرباز در ترمیم نقص های استخوانی و دندانی مورد استفاده قرار گرفته اند. این مواد نه تنها غیر سمی و زیست سازگار هستند، بلکه به تشکیل پیوند شیمیایی با بافت استخوانی کمک کرده و فرآیند بازسازی را تسریع می کنند.

نقش هیدروژل ها در بهبود بافت استخوان

یکی از پیشرفت های مهم در این حوزه، توسعه هیدروژل ها است که می توانند به صورت مستقل یا در ترکیب با مواد زیست فعال استفاده شوند. این سیستم ها به دلیل شباهت ساختاری به ماتریکس خارج سلولی، به عنوان داربست هایی برای کپسوله کردن دارو، انتقال عوامل رشد و ترمیم بافت عمل می کنند. از دیگر مزایای هیدروژل ها، روش های پردازش متنوع و قابلیت استفاده در جراحی های کم تهاجمی است.

نوآوری در استفاده از کوئرستین در بهبود بافت استخوان

سهرابی در ادامه می افزاید: تاکنون استفاده از کوئرستین در ترکیب خمیر های تزریق پذیر به صورت جامع بررسی نشده بود. این ماده که به عنوان یک عامل مؤثر در افزایش تراکم استخوان شناخته می شود، در این پژوهش برای هدایت استخوان سازی به کار گرفته شده است. هدف از این تحقیق، بررسی اثرات کوئرستین بر تزریق پذیری، استحکام و دیگر ویژگی های مواد مورد استفاده در بهبود بافت استخوان است.

نتایج تحقیق و کاربرد های آینده

این پژوهش نشان می دهد که استفاده از کوئرستین می تواند منجر به بازسازی سریع تر و بهتر نقص های استخوانی شود. همچنین این ماده پتانسیل بالایی در توسعه داربست های زیستی و سیستم های انتقال دارو دارد که می تواند در آینده به پیشرفت های مهمی در پزشکی ترمیمی منجر شود.

منبع: بنیاد ملی علم ایران